Późne lato 1831 roku. Adam Mickiewicz próbuje przedostać się z zaboru pruskiego do Królestwa Polskiego, aby wziąć udział w walkach. Na granicy, przy rzece Prośnie, zostaje niemal schwytany przez rosyjskich Kozaków i pruskich żołnierzy. Z pomocą przychodzi mu Konstancja Łubieńska z pobliskiego pałacu w Śmiełowie. Niebawem rozwija się między nimi romans. Mickiewicz dzieli się z Konstancją wspomnieniami o swojej pierwszej miłości do Maryli Wereszczakówny. Wraca pamięcią do dawnych miejsc i zdarzeń. Mimo chęci dołączenia do walk, mieszkańcy pałacu przekonują go, by swoje bitwy toczył za pomocą pióra, a nie broni. Pod wpływem rozmów z kobietami z posiadłości, zaczyna wątpić w swoje możliwości dokonania wielkich czynów, czując się przygnębiony faktem, że podczas gdy trwa walka o Polskę, on zajmuje się mniej istotnymi sprawami.Lato 1831 roku. W Królestwie Polskim trwa zbrojne powstanie przeciwko Rosjanom. Wróg stoi u bram Warszawy. Adam Mickiewicz próbuje przedostać się z zaboru pruskiego, by włączyć się w walkę. Na granicznej rzece Prośnie cudem unika pojmania przez Kozaków, a potem pruskich żołnierzy. Ściganemu poecie, osadzonemu na plebanii księdza Cieślińskiego, na pomoc przybywa Konstancja Łubieńska z pałacu w Śmiełowie. Brawurowa ucieczka w przebraniu zbliża Adama i młodą damę.